Silence~

Hij kwam hier graag, op de plaats waar duisternis en stilte samenkwamen en één overdonderende impressie werden. Waar de zee een symfonie was die hij niet negeren kon. Nee, hij kwam hier graag en vaak, maar dan wel het liefst alleen. Gezelschap veranderde hem namelijk, in gedrag. Hij was een machiavellist tot in het puntje van zijn tenen, manipulatief en alleen bezig voor zichzelf. Hij weigerde gewoonweg iets voor anderen te doen; in deze wereld moest je je eigen boontjes doppen en hij ging geen dubbel werk verrichten. Klaar.
Mark sloot zijn ogen, totaal niet bezwaard met zijn asociale manier van leven. De zilte wind sloeg wat waterdruppels in zijn gezicht, bracht het geluid van zeemeeuwen mee. Deze wereld was eigenlijk zoveel leuker dan de parallelle, hoewel een beetje primitief zo af en toe. Hij moest er nog steeds aan wennen, al woonde hij hier alweer jaren. Hopelijk zou hij de echte Markus nooit tegen het lijf lopen, dan zou hij hem uit moeten schakelen. Gaf altijd zoveel gedoe. Hij had nu tenminste vrijheid, hoefde niet meer moeilijk te doen met opdrachten en doorgeven. Hij moest alleen oppassen voor mensen die achter hem aan waren omdat hij gevaarlijk kon zijn voor de parallelle wereld, maar als hij goed zijn best deed zich te verstoppen; niets aan de hand.
Nee, damnit, daar kon toch niet nog iemand zijn? Hij bleef stokstijf staan tegen de paal waar hij tegenaan leunde, spitste zijn oren in de hoop zo te kunnen horen wie eraan kwam. Wie kwam zijn moment verpesten? Die kon wel een mep verwachten, om eerlijk te zijn. Dit was zijn plek! Al kwamen er heel veel mensen, dat feit negeerde hij. Mocht hij zichzelf ook eens in de waan laten. Hij haakte zijn duim in zijn zak en nam een wat relaxtere houding aan. Wie was dat? Die persoon mocht ook maar eens snel tevoorschijn komen, zeg. Was zeker zo'n angsthaasje, bang voor het donker en voor de zon.

Ze stalkte hem niet. Ze stalkte niemand. Ja, misschien als er een missie was die er mee te maken had. Maar dat was nu niet zo. Ze had op het moment wel een missie, maar die had niets met hem te maken. Dit was iets… Persoonlijkers dan een missie. Ze wilde hem niet informeren over de slechte berichten die er over hem rondgingen in haar oorspronkelijke wereld, maar ze moest wel. Twijfelend streek ze nog eens over haar uniform. Het was niet echt een uniform, maar ze droeg het altijd als ze op missie ging. Overigens wel zelf gekozen, dus aan de ene kant wel, de andere kant niet. Aargh, dit was verwarrend. Hij bracht haar altijd in de war, zelfs indirect. Ze haatte dat gevoel. En ze wilde heel graag dat het doorging, tegelijkertijd. God, sinds wanneer had ze hem het laatst gezien? Die keer dat ze hem passeerde op het kantoor van Geminus? Waarschijnlijk. Zij als een van de weinige normale mensen, hij als shapeshifter. Madoka was er toen nog geweest, en Wynne had haar alles over de jongen verteld. Ze had zelfs de regels verbroken en zijn dossier meegenomen, zonder toestemming. In feite wist het vijftienjarige meisje alles wat er te weten viel over de jongen. Marcus Sidhion, een van de shapeshifters die succesvol waren geïnfiltreerd in de samenleving. Absoluut niet dom, een type wat je liever niet tegenkwam in een donker steegje. En tevens haar klasgenoot in deze wereld. Daar had ze om moeten slikken, hem na drie jaar weer zien. Ze was twaalf geweest toen hij als vijftienjarige haar leven had beheerst, en nu was zij vijftien. En verder ontwikkeld dan iemand ooit had durven hopen. Haar IQ was hoger dan ooit gemeten op haar leeftijd, en ze was dan ook zonder veel tegenstribbelen akkoord gegaan om naar deze wereld te vertrekken. Hoewel ze dat eigenlijk uit persoonlijke standpunten had beslist. Ze moest gewoon weg daar, weg van Madoka’s dood. Het confronteerde haar teveel, haar vreemde obsessie met de jongen en de dood van haar beste – en enige echte- vriendin. En nu stond ze hier, als ijskoude moordenaar, met een pistool in haar linkerhand geklemd. Ze kon hem neerschieten vanuit haar huidige positie, maar dat zou ze nooit doen. Ze kon hem gewoon niet neerschieten, was er in zijn omgeving te stuntelig voor. Ergens moest ze moeite doen om haar masker van emotieloosheid op te houden, de hele tijd al. Ze volgde hem nu vanaf dat hij vertrokken was. De pier was niet de meest gezellige plek, was haar als eerste tebinnen geschoten toen ze hem erheen was gevolgd. Maar aan de andere kant was het wel voorspelbaar, de meeste shapeshifters hielden zich liever afzijdig van de mensen. Kort sloot ze haar ogen, stopte het pistool terug in de holster aan haar bovenbeen, checkte alles voor de laatste keer, en liep het schamele licht van de verre lichten in. In een ademtocht ratelde ze beroepsmatig het hele verhaal eruit. ‘Marcus Sidhion, shapeshifter, Geminus. 18 jaar oud, succesvol geïnfiltreerd.’ Ergens zenuwachtig, maar dat totaal niet tonend, keek ze hem aan. ‘Dat is lang geleden, iemand van dezelfde instelling zien.’ Zo, daar mocht hij maar eens op reageren. Hij moest niet denken dat ze hem niet doorzag, in zijn spelletjes. Want dat deed Wynne weldegelijk.

Hij had misschien niet weg moeten gaan, misschien had hij moeten luisteren naar de stemmen van rede en niet naar dat zelfzuchtige stemmetje in hem. Maar wat had hij nog te zoeken in die andere wereld? Er waren oninteressante mensen, gemene mensen, er was teveel bedreiging om er nog veilig rond te lopen. Hij was een gevaarlijk object; had informatie waar sommigen veel voor over zouden hebben en was niet bang om het weg te geven voor een goede prijs. Nee, ze waren niet blij tegenwoordig in Parallel, als ze zijn naam hoorden vallen.
Mark haalde zijn handen uit zijn zakken en kruiste zijn armen voor zijn borst, zodat hij in actie kon komen; hij had het idee dat hij bekeken werd. Dom was hij niet, misschien geen hyperintelligent kind maar wel een slinkse vos. Alleen geïnteresseerd in zichzelf.
Hij draaide zich langzaam om toen er een stem begon te spreken, met een geamuseerde frons op zijn gezicht. Wie was dat nu weer? Zijn blik ging snel over het meisje heen; ze was jonger dan hem, maar droeg wel een uniform. Ze was van de andere wereld. Maar wie was ze? Hij was goed op de hoogte; ze kon geen Shapeshifter zijn, dat had hij dan geweten. Misschien was ze een traveller, of een mens.. Ze kwam hem niet al te bekend voor, al kende hij haar gezicht wel ergens van.. Even tijd om na te denken, hoor. Alsof hij zo goed op andere mensen letten. Waren niet interessant. Wacht.. Zat ze niet bij hem in de klas? Vreemd meisje, hij lette nooit echt op haar. Toch was hij op zijn hoede; ze had immers een wapen bij en hij kon niet zeggen dat hij snel weg zou kunnen duiken voor een kogel. Zeker niet als ze bij de organisatie zat; dat betekende dat ze wat moest kunnen. Ze keek zo emotieloos. 'Goed op de hoogte, niet?' Hij moest haar naam herinneren, gewoon om over te komen alsof hij evenveel over haar wist. Eigenlijk bijna niets, maar whatever. Als zij zo koel kon doen, kon hij dat ook. Hij was nu helemaal omgedraaid, haalde een hand door zijn haar. Glimlachte naar haar. 'Gwenwyn,' zei hij uiteindelijk, meende dat ze daar altijd op reageerde als de namen van de lijst voorgelezen werden. Hij had haar eigenlijk nooit echt gezien op de organisatie, maar ze was misschien een van de onopvallende zielen geweest. Hij knikte, alsof hij het met haar eens was. 'Inderdaad, een flinke tijd geleden. Ben je gestuurd om me in de gaten te houden?' Hij zei het nonchalant, alsof ze hem niet dood wilden hebben. 'Hoe is het, in de organisatie?' vroeg hij, half geïnteresseerd maar eigenlijk ook weer niet. Ze moesten zelf maar zien hoe ze het deden daar. 'Hebben ze iets interessants om te vertellen?' Want ja.. waarom zou zij anders hier zijn?

JUUUD : D