Don't make a sound.

Dat was nou weer typisch voor de winter: het werd altijd zo snel donker. Het ligt van het scherm dat van de mobiel afkomstig was verlichtte alles enigszins een beetje. Zijn ogen gleden over de nummers heen, fronste zijn wenkbrauwen. Het vreemd. Hij had nummers van zowel mensen uit deze wereld, als uit die van de andere. En vreemd genoeg bleven ze er allemaal in staan. Alleen deed zijn mobiel zo flauw om te doen alsof er geen bereik was als hij een persoon probeerde te bellen die aan de andere kant zat. Het zou hem wel ongelofelijk veel geholpen hebben als hij de anderen wel gewoon kon bereiken. Enkel voor zijn eigen kleine onderzoekje waar niemand vanaf mocht weten, eveneens dat niemand af mocht weten van zijn mobiel. Het zou enkel voor verwarring leidden, en daar had hij geen zin in.
Uiteindelijk borg hij het toestel maar op in zijn broekzak, hief zijn kin op. Geen sterren, nog niet. Hij pakte het stokje van de lolly afwezig vast, draaide ermee, om hem vervolgens uit zijn mond te halen. Verdorie, hij moest echt slomer worden hiermee. Het ging altijd te snel, en dan zou hij weer helemaal dramatisch gaan doen omdat hij geen nieuwe kon vinden. Hij had beter – Nee wacht… Hij had ook een zak mee gehad, maar die had hij al weggewerkt. Hij sloot zijn ogen, slaakte ietwat geërgerd een zucht. Het was een probleem, een nogal groot probleem. Verslaving. Verslaving aan lolly’s, hoe suf kon je het bedenken?
Waar was hij nou eigenlijk? West. West de plek die in beide werelden zoveel op elkaar leek. Alleen dat de ander verpest werd door het vreselijke Amber. Hij voelde zich altijd vele malen fijner op deze wereld. Was zijn geboorte… Wereld. Maar hij had al een paar dagen last van hoofdpijn, en die misselijkheid. Vandaar dat hij er maar vanaf had gezien om terug te gaan, dan maar wat langer hier blijven. Wat wel zo zijn nadelen had. Hij miste lessen op school, en ergens was hij wel een nerd. En dan was er ook nog dat persoon… Dat hem altijd zo wist te irriteren dat hij begon te schreeuwen. Niemand maakte hem aan het schreeuwen, kreeg hem zo kwaad, op hem na. Vreselijk persoon was het gewoon. Hij huiverde zachtjes bij de gedachte eraan, stopte snel de lolly weer in zijn mond en schudde het van zich af.
De vuurtoren. Zijn plekje om te denken. Het was vreemd. Er was zo weinig ligt hier, en het was ook een verloren plek. Terwijl hij in de andere wereld nog in de bloei van zijn leven was. Ach ja, hij had het omgedoopt tot zijn plek. Het was er verlaten en rustig, dus kon hij rustig nadenken. Hij bleef voor het eenzame bankje staan, staarde ernaar. Normaal was hij altijd bezet… Rustig draaide hij zijn rug ernaar toe en ging zitten. Langzaam begon hij op het stokje te bijten, lolly was op. Maar hij had niets meer. Niet leuk. Maar hij had tenminste nog zijn stokje waar hij afleiding uit kon putten.

» Zinloos [À]

Het was koud, maar hij was wel kouder gewend. Hij was vroeger ook zo slim geweest om naar de noordpool te gaan of zo. Bij het punt: nul controle over je ware kunnen. Stomme vader ook die het had moeten uittesten, hem had moeten pushen tot het uiterste. Het had zijn dood nog eens kunnen betekenen. Zijn ogen sloten zich half, kin zakte naar onder. Afwezig staarde hij de grond, legde zijn onderarmen op zijn benen en duwde zachtjes zijn vingertoppen tegen elkaar. Hij had geen handschoenen nodig. Hij had zelfs gewoon keer na keer een sneeuwbal zitten maken met blote handen, enkel omdat hij stiekem ergens genoot van het prikkende en verdovende gevoel.
Dat was vrijwel het enige wat hij fijn vond aan de winter. De sneeuw die hem dat gevoel kon geven. Voor de rest vond hij het een vreselijk gebeuren. Verwelkomde de lente ook altijd hartelijk. Hij hield van de lente, wanneer de zon nog niet zo warm was als in de zomer. Wanneer het gewoon brandde, hij was en bleef een albino. Iets wat zijn gehele leven had veranderd, hem van dingen had beroofd. Maar degene die hem van werkelijk alles had geroofd was zijn vader, de walgelijke… Verachtelijke vent. Zijn tanden beten zo hard als maar kon op het stokje, zorgde ervoor dat het pijn deed aan zijn kaken. Zijn ogen die zich dichtknepen, zijn vingers die zich in elkaar vlochten: zijn handen krampachtig tot vuisten probeerde te ballen – maar dit ging zo niet.
Uiteindelijk ontspande hij zich, het was het niet waard. Hij liet zijn schouders zakken, zijn handen die weer slapjes naar onder hingen en het stokje dat zo uit zijn mond kon vallen. Hij rechtte zijn rug, haalde diep adem. Hij hief zijn armen op, strekte ze een beetje. Zijn mondhoeken krulden omhoog bij het voelen van dat voldane gevoel. Zijn spieren hadden erom gevraagd, hij had het ze gegeven: en kreeg er dit gevoel voor terug. Mooie ruil.
Zijn ogen schoten open bij het voelen van een hand op zijn schouder, liet zijn armen abrupt naar onder zakken, eentje natuurlijk naar zijn onderrug – pistool dat hij altijd bij zich had. Vreemd genoeg stopte hij het altijd daar in zijn broek, ach ja… Beter iets dan niets? Zijn ogen werden een tikje groter bij het horen van de o zo bekende stem, en de bijnaam natuurlijk. ‘El,’ sprak hij ietwat geïrriteerd, ‘Het is Axe-el. Man, je leert het ook nooit hé? En dat accent van je is het slechtste excuus ooit.’ Hij keek over zijn schouder, een felle blik natuurlijk. Hij was al een beetje chagrijnig door die vervelende gedachtes aan zijn vader, en dan zijn lolly’s die op waren… En natuurlijk ook nog eens dit. Het was allemaal zo voorspelbaar. Van al de personen die hier hadden kunnen komen moest het hém zijn. Night. De persoon die hij niet echt haatte, maar hij mocht hem gewoon niet en irriteerde zich dood aan hem. ‘Maar,’ begon hij uiteindelijk, weer rustig, ‘Ik kan ook hetzelfde aan jou vragen. Dus geef jij mij maar eerst eens antwoord.’ Hij hoefde nog geen naam te gebruiken. Dat kwam later wel. Om het nu al te doen… Dan was alle lol er zo snel vanaf.

Zijn hand die zich zwakjes om het handvat van het geweer sloot, wijsvinger die zich zachtjes op de trekker plaatste. Maar hij liet hem nog op zijn plek, hoewel het wel al duidelijk was waar hij op doelde. Als het geen bekende stem was geweest had hij hem allang getrokken, recht tussen de ogen van de ander gericht. Zijn hele leven leefde hij in angst. Hij viel op, tussen alles en iedereen. Vervloekte uiterlijk ook. En het zou maar een kwestie van tijd zijn, voordat beiden werelden achter hem aanzaten. Hij had ongekende informatie, zou dat ook nog hebben zonder dat hij bij beiden organisaties zat. Hij was opgegroeid tussen de twee veroorzakers, had hun horen praten en overleggen. Hij wist bijna alles. Het was alleen het probleem dat hij het had verdrongen als klein kind, omdat het een nare tijd was en hij er niets meer over wilde weten. Misschien was het ook wel beter zo… Maar alsnog, hij kon nooit zijn waakzaamheid voor een keer laten zakken.
‘Zodra jij verdwijnt uit mijn leven,’ merkte hij op, leek de vinger die in zijn wang te negeren: maar irriteerde zich er dood aan. Hij lachte uiteindelijk zachtjes, sloot zijn ogen. ‘Nou, ik noem jou toch ook geen Argy? Dus doe mij een lol en behandel me hetzelfde zoals ik jou behandel. Is wel het minste wat je kunt doen nu we aan elkaar vastzitten.’ Haten was een groot woord, en het waren mee plagerijtjes. Maar ze zaten wel aan elkaar vast. Ze waren gekoppeld en moesten maar een paar vormen. Het enige wat hij wist over het kunnen van de ander was dat deze een Shapeshifter was. En hij was toegelaten omdat hij altijd wist welke vragen hij moest stellen tegen verdachten: kwam door zijn kleine geheime trucje dat hij gedachtes kon lezen.
Hij haalde zijn hand weg bij het geweer, liet het voor wat het was. Hij volgde de ander met zijn blik, fronste wanneer deze zijn benen over elkaar sloeg. Hij kon zichzelf niet echt een macho noemen, maar benen over elkaar slaan was toch echt iets vrouwelijks in zijn ogen. Ach ja, het was Night. En Night was gewoon vreemd. Viel niet verder over te discussiëren. De frons werd nog erger bij het horen van de ander zijn antwoord. ‘Je verveelde je?’ kwam er nogal spottend uit, ‘Je weet dat ik niet dom ben, Night. Natuurlijk zal je mij met alle plezier plagen wanneer je de kans kreeg, en die krijg je nu ook. En aangezien ik niet in toeval geloof zou ik bijna de conclusie trekken dat je me bent gevolgd.’ Hij zweeg eventjes, oké… Misschien had hij dat beter niet kunnen zeggen, maar alsnog. ‘En jij verveelt je nooit. Want je pakt gewoon ieder willekeurig slachtoffer dat je wordt aangeboden. En er zijn er genoeg in de wijde omgeving, dus waarom dwaal je dan toch af naar een plek waar de kans het kleinste is waar je iemand zult vinden? Waarom?’ Hij kon het niet helpen dat zijn blik over was geschakeld van een onbegrijpelijke naar een bezorgde. Hij gaf om zijn medemensen. Eerst had hij ze allemaal de dood in willen jagen, had zich toen gerealiseerd dat hun niets te maken hadden met zijn lot en had het maar gelaten voor wat het was.
Hij slaakte een diepe zucht, hief een hand op en legde deze in zijn nek. Hij krabde eerst, maar schakelde toen over naar wrijven. ‘Sorry,’ mompelde hij uiteindelijk, vond het niet leuk zijn excuses tegen de ander te maken – uitgerekend hem nog wel, ‘Dit is geen verhoor, dus moet ik het ook niet zo beschouwen. Maar ik… Ik heb al een paar dagen last van hoofdpijn en heb gewoon te veel uren gemaakt.’ Hij maakte inderdaad veel uren. Hij werkte continue, zelfs als hij alleen in zijn appartement zat. Hij moest en zou alle puzzelstukjes vinden en in elkaar passen. Gewoon omdat dat zijn droom zou verwezenlijken. De droom van beste agent ooit worden.

‘Dat bedoel ik,’ de woorden kwamen in één ademstocht over zijn lippen, eigenlijk was het niet nodig om ze te zeggen: maar aan de ene kant toch ook weer wel. Het was een onnodige opvulling in de vorm van woorden. En aan de ene kant wreef hij het er nog eens lekker in dat hij er aan de ene kant wel dichtbij had gezeten, met de manier van elkaar behandelen. Natuurlijk zou de jongen zich er hooguit twee dagen iets van aantrekken, er dan genoeg van krijgen; en hem dan weer met een of ander bijnaampje te gaan aanspreken. De ergste waren nog de Franse varianten, aangezien hij die niet wist. Hij had soms overwogen een Frans woordenboek in te slaan, zelf wat woordjes te leren – en dan voornamelijk scheldwoorden, zodat hij wat terug kon zeggen. Maar nog steeds had hij het niet uitgevoerd, en dat zou ook wel zo blijven. Er was niets mis met zijn geheugen, kon je soms als fotografisch beschouwen, maar hij voelde er gewoon net niet genoeg behoefte voor. En dan stopte het nou eenmaal.
Snapte hij het dan niet? Moest hij recht in zijn gezicht gaan schreeuwen? Hij kon geen pauzes nemen, hij kon niet genieten van die luxe genaamd rust. Was hij hier niet aan het werk, dan deed hij het wel in de andere wereld. En hij had altijd wel wat te doen, zoveel werk… Zo weinig tijd. Het werd hier alleen maar erger, en het was maar een kwestie van tijd voordat het ook in die andere wereld zo zou worden. Maar daar waren ze minder ver qua technologie, dus zou het hoogst waarschijnlijk een ware hel worden. Hij slaakte een zucht, trok zich niets aan van de por. Leek alleen nog maar vermoeider te zijn geworden door de woorden.
‘Ik ben niet de beste,’ mompelde hij zachtjes, werd door die woorden toch wel ergens in verlegenheid getrokken. Als je enkel naar inzet keek zou hij wellicht zo op nummer één staan. Maar het ging om wat je deed, in de praktijk. En hij werd meestal te snel afgeleid door dingen, kwam er ook bij kijken dat het gedachtelezen soms niet ging. Vooral de hoogbegaafde mensen waren een hel voor de jongen. Gedachtes die te snel voorbij flitsten, hem koppijn bezorgde en ervoor zorgden dat hij zich niet meer kon concentreren erop. Meestal was hij achteraf dan chagrijnig omdat het hem niet lukt en liep hij boos weg. Nee, hij kon niet zo goed tegen zijn verlies.
Hij keek langzaam op, naar de jongen die daar zat. ‘En je weet dat ik geen Frans spreek,’ merkte hij quasi-beledigd op, ‘Only English and Dutch for me, my… Friend.’ Hij wist niet of hij die benaming wel had moeten gebruiken. Waren ze eigenlijk wel vrienden? Maar het leek zo weinig op haten, anders waren ze vast al eens een keer elkaars haren in gevlogen. En dan zouden ze uit elkaar zijn gehaald, gekoppeld aan een nieuwe partner. Het waren gewoon vriendschappelijke plagerijtjes, en daar zou het ook wel bij blijven. Het was voor zijn part wel goed zo, zolang het niet uitgroeide tot meer haat of meer vriendschap. Dat zou voor onnodige afleiding zorgen.

Hoewel het anderen nooit zou opvallen, zou Axel boven ze uitstijgen wat waakzaamheid betreft. Vandaar dat, als hij al sliep, dit moeizaam was en hij meestal eindigde in staren naar het plafond. Dit kon hij dan niet lang uithouden omdat het gewoon te zinloos was, en dan ging hij weer verder met zijn werk. Zíjn werk, dus niet dat wat hem werd opgedragen. Natuurlijk keek hij nog eventjes door de dossiers, vond de oplossing meestal na een uurtje en ging dan weer verder met wat echt belangrijk was. Zijn slaap was licht, te licht. En daardoor kon hij hem maar moeilijk vatten. Hij was nooit veilig, alles en iedereen herkende hem. En door menige Travelers was al ontdekt dat hij de enige in zijn soort was die geboren was op deze wereld. De parallelle tweelingbroer van de originele. En zijn andere wederhelft was er niet meer, begraven ergens diep onder de grond. Dus hij was gedwongen altijd waakzaam te zijn, want het zou niet lang duren of ze hadden het door. Dat hij enkel en alleen voor zichzelf werkte, en zo neutraal was als maar kon. De hebzucht maakte hem misselijk en daarom wilde hij er een einde aanmaken. Daarom wilde hij de beste agent zijn, omdat die de meeste informatie had. Informatie die hij nodig had, om zijn puzzel af te maken.
Hij slaakte een diepe zucht, zweeg eventjes. Uiteindelijk hief hij zijn blik op, staarde naar de heldere hemel. Het was nog niet donker genoeg om sterren te zien, maar dat zou ook niet meer lang duren. Dit was een van de enige plekken waar je nog sterren kon zien, ze echt letterlijk kon tellen – totdat je deze kwijtraakte. De rest werd allemaal overspoeld door industrie, en het zou een kwestie van tijd zijn voordat ook het platteland een soortgelijk lot zou moeten ervaren. Het platteland… Het enige wat nog zuiver was. Onaangetast en simpel. Zelfs het Amber kon er niets verpesten, omdat er nog niets verpest was. En toch was het vreemd… Daar was de eerste scheur gecreëerd. En toch was het nog steeds zuiver… Ach, dat was nu niet belangrijk.
‘En als ik eraan onderuit ga,’ prevelde hij zachtjes, ‘Zal ik eindelijk een rust kunnen ervaren waar ik diep van binnen zo naar smacht.’ Hij staarde nog eventjes naar de hemel, waarna hij een zijdelingse blik op zijn collega wierp. ‘Denk je dat ik vrijwillig aan slaapgebrek leidt, mijn beste? Ik zou dolgraag willen slapen zoals jij dat doet achter je bureau. Maar dat zit er bij mij gewoon niet in. En daarom heb ik het leven van een workaholic opgepikt, om mezelf uit te putten. Ik wéét wat ik doe, dus maak je maar geen zorgen.’ Zijn zwakke lachje dat zijn woorden moest verzachten zou waarschijnlijk genegeerd worden door de ander. Dat werd hij altijd, hij versterkte het probleem alleen maar. Maar het was gewoon een automatisme.
Hij trok een wenkbrauw, keek de ander spottend aan. ‘Or I just make you stop doing it, I prefer that option. Besides, why can’t there be a third option? If there would’ve been third ones, they would’ve been a solution to so many things…’ Weer die filosofie van hem. Het was niet eens volwassen, maar hij deed het gewoon. Hij dacht graag na, daar was toch niets mis mee? Het was zijn vorm van rust, en die had hij hard nodig.

Dit waren de momenten waarin hij altijd in verwarring raakte over zijn relatie met zijn collega. Het ene moment ging hij zowat dood aan irritatie omdat deze niets uitvoerde, of hem de hele tijd zat te pesten. Weigerde serieus te doen, te snel conclusies nam omdat hij er geen zin meer in had, dingen afraffelde, en noem het maar op. Terwijl hij altijd probeerde pietje precies te zijn. Voor alles was bewijs nodig, ieder detail moest tot in de puntjes uitgelegd worden en het was een schande als je iets verkeerd deed of had gedaan. Hij kon het zichzelf ook nooit vergeven als hij verkeerd zat wat zijn werk betreft, ging dan juist nog harder werken om het beter te doen. Misschien niet de beste optie, kon beter nog eens kijken naar wat hij precies fout had gedaan en ervan leren. Maar hij wilde niet geconfronteerd worden met zijn fouten, dat had hij gewoon niet in zich.
En dat anderen niet konden begrijpen dat hij zijn nachtelijke werk enkel alleen kon doen hadden pech. Niemand mocht ervan weten, van zijn… Undercover gedoetjes. Hij was in beiden werelden undercover, en had eigenlijk geen plek waar hij veilig zou kunnen zijn. Hij had constant die angst dat hij ontmaskerd zou worden. En als dat zou gebeuren… Dan zou het een kwestie van zijn voordat de andere wereld dat ook zou doen en hij echt in de problemen zat. Dan zou zijn leven een complete chaos worden, zou hij nergens meer terecht kunnen. Maar als hij zijn onderzoek op tijd af zou kunnen krijgen… Dan was het het allemaal waard.
Er leek een schok door zijn gehele lichaam te gaan, ging automatisch rechtzitten en staarde voor zich uit. Nee, alsjeblieft nee. ‘Night, ik… Ik heb hier nu echt geen zin in,’ mompelde hij zachtjes, wist maar al te goed waar de ander op doelde met die woorden. Hij was moe, maar weigerde te slapen. Zoals altijd. Hij schoof weg van de ander, maakte de afstand weer groter. Het was al te laat, het zou zo door blijven gaan totdat hij geen kant meer op kon. Kon Night weer eens blij een vreugde dansje doen doordat hij toch zijn zin kreeg achteraf. Vreselijk was het altijd, maar ja… Wat deed je eraan?