Langzame passen schreden zich door het bos. Ze had een jeugd vol leed en pijn gehad zonder goede ouders die zich om haar bekommerd hadden. Haar ogen stonden troebbel van de pijnlijke herinneringen die door haar hoofd spookten. Riddel's gedaante was een schaduw tussen de bomen, maar ze liep niet snel eerder langzaam. Ze had haar thuis op der 18de verlaten om de rust zelve op te zoeken, maar was er nog niet in geslaagd om die te vinden. Haar blik viel op een beweging naast haar en ze knipperde even met haar ogen om haar tranen weg te werken en vond een klein zwarte kat naast haar die der altijd vergezelde waar ze ook heen ging. Het was niet zo dat deze kat van haar was, maar het diertje had haar van thuis af aan altijd gezeldschap geboden. De kater miauwde vrolijk en sprong vrolijk rond. Hoelang de kat nog bij haar zou blijven wist ze niet, maar ze was hem dankbaar voor de troost die hij bood. Haar blik gleed verder en ze vond een kleine struik met bessen die alleen nog in de winter eraan konden blijven groeien. ( Het is een struik waar ik de naam even van kwijt ben, maar die bestaat wel.) Ze liep op de struik af en plukte een paar van deze bessen. Ze smaakte bitter, maar verdrongen de honger die ze diep in haar maag voelde. De zwarte kater sprong weg en verdween tussen de bomen. Ze keek hem na en wist dat hij naar een plek zou gaan die zij niet kenden en daar voor goed rond zou blijven lopen. Riddel zwaaide nog naar hem en de zwarte kater erdween uit haar zicht. De kou bekroop haar en ze rilde over haar gehele lijf en de sneeuw onder haar voeten leek al te smelten waar ze stond. Een geluid trok haar aandacht en ze voelde dat ze beken werd. Ze droe geen wapens, maar de dikke tak aan haar voeten kon ze gemakkelijk op tillen en ermee gaan slaan als het nodig mocht zijn.
