Here today, gone tomorrow~

De frisse ochtendlucht deed de jongen goed. Hij moest zichzelf altijd forceren om koffie te drinken, vond het maar vies spul. Maar wilde hij wakker blijven, dan moest het wel. Maar in de vroege ochtend was het nooit nodig, de frisse lucht was genoeg om hem wakker te houden. Hij wilde dolgraag het advies van anderen opvolgen: meer slapen. Maar als het niet ging, ging het niet. Hij had geen ADHD maar kon toch moeilijk stilzitten. Het kwam gewoon door het feit dat hij vrijwel altijd wat te doen had, hij kon het zich niet permitteren om meer rust te nemen dan nodig. Er was zoveel te doen, en zo weinig tijd. Soms wilde hij gewoon de tijd stilzetten, alles doorwerken tot hij erbij neerviel, en als hij klaar was mocht de tijd weer lopen. Dat zou dingen zoveel gemakkelijk maken.
Zijn handen verborgen in de zakken van zijn jas, gewoonweg omdat hij zijn handschoenen was vergeten en het best fris was. Het was al winter, maar de winter had zich nog niet laten zien. Niet dat hij het erg vond. Hoewel hij de winter wel fijner vond dan de zomer. Hij was en bleef een albino, wat betekende dat hij snel verbrande als het erop aankwam. Maar zijn lievelingsseizoen bleef nog de lente. De zachte zonnestralen die niet zo heftig waren dat ze ervoor zorgde dat hij verbrande, maar niet de koude die hem deed rillen.
Hij bleef stilstaan wanneer iets een beetje tegen hem op botste, draaide zich een kwartslag zodat de persoon erlangs kon. Maar hij… Had niemand gezien. Hij draaide zich geheel om, keek een beetje om zich heen. Tot hij het kleine rennende jongetje spotte. Hij keek over zijn schouder. Niets of niemand die hem achterna zat… Vreemd. Maar de nieuwsgierigheid werd al snel te groot en hij zette de achtervolging in. Natuurlijk was het moeilijk voor hem om door de, nu al zo vroeg gevormde, mensen massa heen te komen. Hij was langer, en kon dus moeilijker dingen ontwijken.
Uiteindelijk bleef hij staan, zijn ademhaling iets sneller dan normaal. Maar met zijn conditie was niets mis, dus hij kon wel langer zo blijven doorgaan. Denk, Axel, denk! Hoe kon hij dat kleine jongetje terugvinden? Hij sloot zijn ogen, dacht eventjes na. Wat voor gedachtes zou iemand hebben die zo wegrende voor niets? Ineens hoorde hij het, zag hij het. Zijn ogen schoten open, draaide zich richting het steegje en rende erin. Hij keek om zich heen, rende eerst langs het kleine gestalte – maar het gesnik had zijn aandacht getrokken. Hij zette langzaam een paar stappen achteruit, tot hij zo ongeveer voor de ander stond. Hij draaide zich geheel naar deze, ging langzaam door zijn knieën. ‘Heey,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Wat scheelt er?’ Hij hield zijn hoofd een tikje schuin, aarzelende glimlach op zijn gelaat. Hij was niet zo goed met kleine huilende kinderen, maakte het meestal alleen maar erger. Maar hij kon dit jongetje toch niet zomaar laten zitten huilen in een steegje alsof er niets aan de hand was?

» Hopelijk kunt U er wat mee c:

Zou hij zijn ouders kwijt zijn geraakt? Wellicht. Het jongetje leek hem te klein en jong om nog echt voor zichzelf te kunnen zorgen, en het was duidelijk dat hij gewoon van deze wereld kwam. Misschien was hij gewoon een onschuldige burger die in paniek was geraakt toen hij zijn ouders niet meer terug kon vinden. Ja, dat moest het wel zijn. En met zijn droom om beste agent te worden, en gewoon die drang om anderen te helpen, voelde het als zijn plicht om dit jongetje terug te brengen naar zijn ouders.
Maar er was dit punt waar alles stil leek te staan. Zijn ogen die groter werden, zijn mond die een beetje openviel. Het viel hem nu pas op… De witte haren. En vooral nu hij dat roos… Lichtrode oog zag. De andere kon hij niet zien omdat deze verborgen zat achter de witte lokken van het jongetje. Was hij dan werkelijk niet de enige in zijn soort? Hij was nog nooit iemand anders gekomen die ook kenmerken had van het albinisme. Maar vreemd genoeg nam het wel in één tel die grootse eenzaamheid weg die hij altijd had gevoeld. Iedereen keek hem altijd raar aan, op school kende werkelijk iedereen hem omdat hij zoveel opviel met zijn uiterlijk… En hij was er bijna van overtuigd geweest dat hij de enige was op deze godvergeten wereld die een albino was. Tot nu dan. Nu dat huilende jongetje daar zat, hem bang aankijkend.
Maar de tijd stond niet stil. Het leek alleen slomer te gaan. Door zijn schrikreactie, waarbij hij zich afzette met zijn hakken – maar geen evenwicht wist te vinden, en dus maar op zijn achterste viel. Had hij eerst moeten toekijken hoe het jongetje was opgesprongen en wegrende. ‘W-Wacht!’ riep hij hem na terwijl hij zo snel mogelijk overeind kwam, de achtervolging inzette. Hij moest en zou dit jongetje helpen, wat er ook aan de hand was. Hij was en bleef nog steeds in het nadeel met zijn lengte, die toch stiekem aan de kleine kant was.
Hij wist niet waar de ander naartoe ging, waar hij naartoe ging. Maar het deed er niet toe, hij moest en zou hem stoppen. Hij wilde niet falen, nee alles behalve dat. Maar ook gewoon… Hij wilde niet weer die eenzaamheid voelen, die eeuwige eenzaamheid. Hij wilde hem uit zijn leven bannen, en misschien bood dit persoon hem een kans om dat voor eens en altijd te doen. Hij kon hem nu niet laten gaan. Nee, het kon gewoon niet. Dus deed hij dat ook niet.

Hij ging niet snel genoeg, begon de ander uit het oog te raken. Hoewel het al meehielp dat hij nu wist hoe de ander eruit zag. Maar hij was gewoon zo klein, en alle anderen waren zo groot… Het gevoel van onmacht kwam weer boven kruipen, voelde hoe tranen in zijn ogen begonnen te prikken. Hij klemde zijn kaken op elkaar, hij kon hem nu niet kwijt raken. Het was misschien de enige kans zijn die hem ooit geboden zou worden om die eenzaamheid de rug toe te draaien. Al zou hij het jongetje enkel kunnen helpen, het zou helpen. Dat wist hij zeker.
Hij wilde schelden, maar klemde in plaats daarvan zijn kaken op elkaar en ontblootte zijn tanden een beetje. Waar kwamen al die hinderende mensen toch vandaan? Ze waren enkel en alleen obstakels die ervoor zorgden dat hij de ander niet kon bereiken. Hij probeerde vaart te maken, maar het ging gewoon niet. Teveel mensen, teveel van… Hem. En de ander was zo klein dat hij overal gemakkelijk doorheen kwam, hem zo achter zich liet. Waarom was hij eigenlijk weggerend? Paniek waarschijnlijk. Die zou wel wegebben… En tot die tijd zou hij hem proberen bij te houden, te volgen.
Uiteindelijk bleef hij staan, was de ander uit het oog geraakt. Lag het aan hem… Of was hij ineens nog kleiner geworden? Hij liep langzaam richting de plaats waar hij hem uit het oog verloren was, slaakte opgelucht een zucht wanneer hij het jongetje toch weer zag. Hij was waarschijnlijk gevallen of iets dergelijks. Rustig liep hij naar de ander toe, aarzelde eerst eventjes, maar legde uiteindelijk toch zijn hand op zijn schouder. ‘Gaat het?’ vroeg hij zachtjes, besteedde geen aandacht aan de mensen om zich heen. Hij had al genoeg situaties gehad waarin alle ogen op hem gericht waren. Het was waarschijnlijk ook heel erg vreemd om twee jongens bij elkaar te zien die overduidelijk albino’s moesten zijn.
Hij slaakte een zucht, wist eventjes niet meer wat hij moest doen. Uiteindelijk maakte hij een besluit en begon een beetje aan de ander te trekken, omdat het anders niet ging werken. Uiteindelijk kreeg hij een arm onder de knieholtes en zijn andere ter hoogte van zijn schouders, en kon hij hem zo optillen. Ging rechtstaan en begon te lopen. Het deerde hem niet of de ander een protest zou uitvoeren, hij zou hem gewoon blijven dragen. Maar of hij nou rechtstreeks naar het eerste beste politiebureau zou gaan… Of toch eerst naar zijn appartement wist hij niet. Maar ze waren beiden dezelfde richting op, dus zoveel maakte het op het moment niet uit.

Waarom… Waarom wilde hij koste wat het kost voorkomen dat hij het jongetje kwijtraakte? Hij kende hem amper. En toch was hij bijna wanhopig aan het worden. Kwam het door het feit dat deze zijn eenzaamheid wegnam, die zelfs Night niet had weg laten verdwijnen voor een bepaald moment met zijn plagerijtjes. Zelfs dan moest hij er nog aan denken. Hij dacht er altijd aan, was daarom ook zo vastberaden over zijn dingen. Want hij had niets anders, hij was geheel alleen op deze wereld. En toch had dit jongetje met maar een blik ervoor kunnen zorgen dat hij anders was gaan denken, maar hoe? En waarom hij? Omdat ze beiden qua uiterlijk zoveel op elkaar leken? Zijn kenmerken natuurlijk wat erger, en hij was ook ouder en groter. Maar voor de rest kon hij niet zoveel verschillen tussen hun bepaalde kenmerken opnoemen.
Hij had wel doorgehad dat het jongetje loog. Als het ging zou hij niet huilen, en zou hij niet gelijk zijn weggerend. Zou hij niet aan het rennen zijn geweest om mee te beginnen. Daarom had hij ook besloten hem alsnog mee te nemen. Maar wist nog steeds niet waarnaartoe precies. ‘Rustig, rustig,’ fluisterde hij nogal zinloos, er zou toch niet naar hem geluisterd worden. Steeds meer mensen die omkeken. Het was toch ook een ware voorstelling, of niet? Twee albino’s, waarvan er eentje een beetje aan het schreeuwen was.
Hij liep eerst gewoon door, was een meester in het negeren van aandacht. Maar toen een vlakke hand zijn wang zachtjes raakte bleef hij abrupt stilstaan. Hij keek naar het jongetje, wist moet moeite een krampachtige glimlach op zijn gelaat te krijgen. ‘Nou, nou,’ mompelde hij, ‘Sinds wanneer ben jij zo dwars? Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je je oudere broer niet mag slaan?’ Zo, dat ook weer geregeld. Dan was het al wat minder opvallend, dat het heel toevallig twee witharige jongens waren. Deed net alsof de ander zijn broertje was, dan kwam het wel goed.
Ineens had hij zijn besluit genomen. Hij kon de ander niet meenemen naar de politie, of naar de FBI. Deze zouden hem wellicht gelijk doorverwijzen naar de Geminus afdeling door zijn uiterlijk en hij wist wat dit verder betekende. Het was beter als hij hem gewoon meebracht naar zijn appartement en daar wel verder zou kijken, wie weet zou het niet zo lang duren of hij zou ergens een advertentie in de krant zien dat hij gezocht werd of iets dergelijks. En hij kon zijn ouders heus wel op eigen houtje vinden.