The Beat Down Ruin of an Air Castle

Yenthe geeuwde luidkeels.
Slaapdronken keek ze een keer op haar horloge, maar zag ze niet wat de tijd was. Het drong simpelweg niet tot haar door, en ze maakte aanstalten om in de kleine keuken op zoek te gaan naar eten die ze kon nemen als ontbijt. Ze wist niet of het ochtend was of niet, maar alles wat het eerste was wat ze at nadat ze wakker was, was voor haar ontbijt.
Yenthe kwam traag overeind uit haar stoel. Ze wreef met de rug van haar hand langs haar gezicht en voelde de stugge striem die haar liniaal in haar wang had gedrukt. Ze was weer eens voorover in slaap gevallen op haar bureau. Ze moest ophouden met die nare gewoonte.
Loom stommelde Yenthe door haar woonkamer, dat tevens atelier en slaapkamer was. Het lag bezaaid met de raarste dingen: klokken, radio's, ezels met schilderijen. De muur was bezaaid met tekeningen en gedichten. Boven haar bureau hingen aantekeningen van een afstandbediening die ze bezig was met repareren. Het bureau was, net als de bijzettafel dat bij de bank stond, bezaaid met quotes van bekende schrijvers die Yenthe met viltstift op het tafelblad had geschreven. Grote stapels boeken, die bijna reikte tot boven de deuren, stonden als pilaren in de kamer of langs de muren. Het was donker in de kamer, en hier en daar viel oranjekleurig licht op voorwerpen van lampen die aanstonden en nog niet stuk waren gegaan.
Op de vensterbank van het enige raam in deze kamer stonden lege fotolijstjes. Ooit hadden hier foto's ingezeten van Felton, en van Yenthe's ouders. Toen iedereen weg was en Yenthe alleen achterbleef, waren deze foto's het eerste wat verdween uit het appartement. Achter de lijstjes waren de zware zwarte gordijnen gesloten.
Yenthe bereikte de keuken. Deze was bijna identiek aan haar woonkamer, alleen stonden hier geen elektrische apparaten die gemaakt moesten worden. Verder reikten de boekenpilaren niet hoger dan de tafel en werden ze als extra locatie gebruikt om afwas op te plaatsen. Yenthe opende koelkast en keurde de schroevendraaiers die hierin lagen nauwelijks een blik waardig, en greep naar iets wat er nog eetbaar uitzag. Vervolgens manoeuvreerde ze haarzelf richting de volgeladen eettafel en zakte ze hier neer.
Ze hoopte dat ze geen klanten was misgelopen terwijl ze had geslapen. Mensen komen en gaan langs de deur van haar appartement, en allen van hen zijn potentiële klanten voor haar. En klanten had Yenthe nodig. Want klanten betekent geld, en geld betekent overleven. Mensen klopte aan bij haar appartement, gaven haar hun gebroken apparatuur of een opdracht om iets te tekenen (werktekeningen vooral, of reclame voor producten) en vertrokken weer. Een dag later zijn ze terug, komen ze hun bestelling afhalen en rekenen ze af. Yenthe was dan wel een leugenachtig figuur, maar zodra het op dat soort dingen aankwam was ze een betrouwbaar en stabiel persoon, en ze was nog een goedkope reparateur ook. Yenthe was hier tevreden mee en zolang zij datgene kreeg dat ze nodig had, was het goed.
Ze snoof. Deze salade was niet te eten. Ze moest naar een winkel om eten te halen. Bah, ze moest naar buiten, daar had Yenthe nou écht geen zin in. Met tegenzin stond ze op en liep ze naar haar geldpot die ze opgeborgen had in een keukenkastje, om erachter te komen dat er niet veel meer hierin zat. Yenthe haalde diep adem en zuchtte. Verdorie, ze had geld nodig, waar waren die klanten als je ze nodig had?